Adwent jest czasem oczekiwania, czuwania i przygotowania na przyjście Pana. W tej drodze ku Bożemu Narodzeniu jedną z najważniejszych postaci — zaraz po Najświętszej Maryi Pannie — jest święty Jan Chrzciciel, wielki Poprzednik Chrystusa. Jego obecność oświetla najgłębszy sens Adwentu: otworzyć serce na przyjęcie Zbawiciela.

1. Głos, który budzi uśpiony lud

Jan pojawia się na pustyni, nie w miastach ani w miejscach władzy. Z tego surowego miejsca woła donośnie:
„Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego.”

Pustynia symbolizuje ciszę, oczyszczenie, szczerość wobec Boga. Tam, z dala od zgiełku, Jan wzywa lud do przebudzenia, do wyjścia z duchowej letniości i do szczerego powrotu ku Panu.
W Adwencie jego głos staje się również wezwaniem osobistym:
— Jakie krzywe ścieżki w moim życiu trzeba wyprostować?
— Jakie przeszkody nie pozwalają Chrystusowi w pełni wejść do mojego serca?

2. Prorok nawrócenia

Centralnym przesłaniem Jana Chrzciciela jest nawrócenie, prawdziwe i głębokie — takie, które obejmuje całe życie.
Jego chrzest w Jordanie był znakiem przemiany: obmycia z grzechu, porzucenia życia starego i otwarcia się na nowe początki.

W Adwencie nawrócenie nie jest tylko wysiłkiem moralnym; jest przygotowaniem miejsca w sercu, w którym Chrystus naprawdę może się narodzić. Jan przypomina nam, że bez skruchy nie ma pełnych Świąt Bożego Narodzenia, bo Pan przychodzi, aby przemienić nas od wewnątrz.

3. Pokorna postawa, która wskazuje na Chrystusa, a nie na siebie

Pomimo swej siły, autorytetu i tłumów, które do niego przychodzą, Jan nigdy nie stawia siebie w centrum. Powtarza nieustannie:
„Ja nie jestem Mesjaszem.”
„Idzie za mną mocniejszy ode mnie.”

Pokora Jana jest istotną częścią duchowości Adwentu: on nie głosi siebie, lecz przygotowuje miejsce dla Tego, który ma przyjść.
Ta postawa zachęca każdego chrześcijanina, aby nie zapełniać życia pychą, egoizmem czy samowystarczalnością, ale by pozwolić, aby to Chrystus zajął w nim pierwsze miejsce.

4. Świadek, który rozpoznaje światło

Ewangelia ukazuje Jana jako „świadka światłości”.
Gdy widzi Jezusa nadchodzącego nad Jordan, woła:
„Oto Baranek Boży.”

W tym wyznaniu objawia, kim naprawdę jest Jezus i zapowiada Jego zbawczą misję.
W Adwencie „rozpoznać światło” oznacza nauczyć się widzieć obecność Chrystusa w codzienności:
w małych gestach, w ludziach, których spotykamy, w chwilach łaski, które pojawiają się niespodziewanie.

5. Wzór aktywnego oczekiwania

Jan nie czeka na Chrystusa biernie. Przygotowuje, działa, głosi, wzywa do nawrócenia, odważnie zapowiada przyjście Pana.
Jego oczekiwanie jest dynamiczne, pełne odpowiedzialności i oddania.

Chrześcijański Adwent nie jest jedynie duchową nostalgią; to czas działania, pojednania, uporządkowania życia, rozpalenia nadziei.
Jan uczy nas, że najlepszym sposobem oczekiwania na Pana jest pójście w drogę i pozwolenie, by Bóg nas przemieniał.